Wie ben je?
Mijn naam is Carolien van Welij. Ik ben filosoof en neerlandicus. Voor de website van Maaktaal interview ik leerkrachten, kunstvakdocenten en kinderfilosofen over een bijzonder moment tijdens de lessen.
Wat betekent taal voor jou?
Als kind vond ik woorden al magisch: vanuit mijn stoel kon ik met een boek in mijn handen de hele wereld over reizen, andere tijden beleven en proeven aan ervaringen die ik nooit zou meemaken. In andermans hoofd kijken is onmogelijk, maar dankzij taal had ik toch toegang tot gedachten, ervaringen en ideeën van anderen. Daar krijg ik geen genoeg van – of dat nou via boeken is of tijdens een gesprek. Het allerspannendst aan taal vind ik de zoektocht naar de juiste woorden. Welke woorden doen recht aan wat er in je omgaat en hoe je de wereld ervaart?
Waarom doe je mee aan dit project?
Projectleider Lianne Tijhaar was redacteur van mijn rubriek ‘Het moment’ in Filosofie Magazine. Ik interviewde mensen over een moment waarop filosofie hun leven veranderde. Via de verhalen liet ik zien hoe abstracte filosofie ook heel concreet kan zijn Dat was precies waarnaar Lianne op zoek was voor Maaktaal, waar van alles gebeurt op veel niveaus. Door in te zoomen op bijzondere momenten willen we zichtbaar maken wat Maaktaal doet met kinderen, leerkrachten en kunstvakdocenten. Zo kan een breder publiek kennismaken met dit project. Wat mij meteen enthousiast maakte voor Maaktaal is de vervlechting van taal, kunst, filosofie en onderwijs.
Heb je een mooie anekdote uit een Maaktaal-les?
Ik was op bezoek op school bij de eindpresentatie van het thema ‘Emoties’. Aan de muur hingen brieven die leerlingen aan ‘Robbie de Robot’ hadden geschreven. Daarin vertelden ze over een moment waarop ze zich blij, verdrietig of trots hadden gevoeld. Ook legden ze aan Robbie uit wat zo’n emotie betekent, want dat weet een robot natuurlijk niet: ‘Schuldig is dat je een beetje boos op jezelf bent’, ‘Tevreden is dat je blij bent en niks meer nodig hebt’, ‘Dapper is dat je iets doet wat je eng vindt maar dat je het toch doet.’ Iedere brief aan Robbie liet zo mooi zien wat er gebeurt als je eigen woorden geeft aan een gevoel.